Spoorloos
Door: Marieke & Daan
Blijf op de hoogte en volg Marieke en Daan
12 Maart 2010 | Peru, Ayacucho
Lieve allemaal,
Misschien is het tijd om jullie weer eens te verblijden met een verhaal vanuit Zuid Amerika. Het is namelijk al weer even geleden dat we jullie hebben laten meegenieten van onze avonturen.
Inmiddels zijn we dus in Peru en hebben we drie weken samen met Floor en Marjan gereisd. (Zus en moeder van Daan). Als je het naar je zin hebt vliegt de tijd... dus vanmorgen was het al weer tijd om ze uit te zwaaien en zijn zij weer onderweg naar Nederland.
Onze gezamelijke reis startte in Lima, waar we samen met Andrea en Robby en een stel duitsers de kroegen onveilig hebben gemaakt. De lokale (en andere) drankjes zijn goed bevonden en we hebben echt ontzettend gelachen. (Andrea en Marieke hebben drie jaar geleden samen in Ayacucho gezeten...)
Toen de tas van Floor, die iets langer in Madrid was blijven plakken, ook aangekomen was zijn we doorgereisd. Via de ´Islas Ballestas´, waar we honderden vogels, zeeleeuwen met jongen, pinguins en een aantal dolfijnen hebben gezien zijn we terecht gekomen in Huacachina. Een heerlijk oase, middenin de woestijn. Een van de topattracties daar is het sandboarden in de duinen. Met een buggy de duinen in en dan als een razende kanonskogel op een houten plank de berg af. Het was echt super gaaf! Een echte adrenalinekick, al vond Marjan de buggyrit wel iets te heftig.
Toen het zand weer uit onze schoenen, oren, neus en broeken was geklopt zijn we de Andes ingegaan. De eerste stop in de bergen was Arequipa, een oude koloniale stad. Een mooie grote plaza met een indrukwekkende kathedraal, mooie marktjes, leuke straatjes en een gezellige sfeer. Omdat Daan ziek werd hebben we eerst een aantal dagen de stad rustig bekeken. Daarna zijn we naar de Colca Cañon gegaan.
Onze gids Ceasar en chauffeur Jesus hebben ons in twee dagen rondgeleid door de cañon en ons veel, heel veel dorpjes laten zien. Om de haverklap schalde er uit de luidsprekers ´My friends...´ en werden we vriendelijk verzocht de bus te verlaten. Dag een bestond voornamelijk uit dorpjes, marktjes, kerken en hoge bergtoppen. Dag twee zijn we opzoek gegaan naar de condors. Het was een erg gave tour. De bergen en de cañon zijn zo groot en machtig en als er dan ook nog vlak over je hoofd een aantal condors vliegt... We waren zwaar onder de indruk!
Na Arequipa stond Puno op het menu, waar we op het Titicacameer de drijvende eilanden ´Los Uros´ bezocht hebben. Op het hoogst bevaarbare meer op aarde (bijna 4000 meter boven zeeniveau) hebben de bewoners eilanden gemaakt van riet, waar ze op eenvoudige wijze met elkaar leven. Erg leuk om te zien en apart om te bedenken dat als ze die eilanden niet vast zouden leggen je dan zo naar Bolivia kan drijven.
Tijdens onze reis door Peru hebben we steeds behoorlijk luxe bussen gehad. Fijne stoelen, goede service en directe verbindingen tussen de verschillende steden. Tijdens de rit van Puno naar Cusco hebben we ervaren wat het ook al weer was om in een ´echte peruanenbus´ te zitten. Er was ons een directe verbinding beloofd, maar in werkelijkheid stopte de bus op de meest vage uithoeken om er mensen in en uit te laten, stond de muziek keihard en had de chauffeur maar een CD bij zich, die zo´n 20 keer op herhaling is gegaan. We waren blij toen we na een paar uur vertraging eindelijk in Cusco waren.
Drie jaar geleden heeft Daan in Cusco op een schooltje gewerkt, waar hij graag naar terug wilde. Dus zijn we op vrijdagochtend opzoek gegaan naar het schooltje en Gladys, de docent van het schooltje. We konden toen nog niet weten dat we regelrecht in een aflevering van Spoorloos terecht zouden komen...
Met alleen een vage routeomschrijving en vertrouwend op het geheugen van Daan zijn we in een taxi gestapt. Na wat rondkijken en hulp van de chaufeur hadden we het schooltje al vrij snel gevonden. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat het schooltje dicht was. We besloten wat rond te lopen door de wijk en probeerden er achter te komen waarom het schooltje dicht was. Zoals dat gaat in Peru kregen we meerdere verschillende verhalen te horen. Zo zei de een dat alle kinderen er ´s morgens wel waren, maar nu even weg zijn. Terwijl de andere wist te vertellen dat de school al de hele week dicht is vanwege de zware regenval. Veel wijzer werden we er niet van, dus besloten we op een stoepje een briefje te schrijven om die achter te laten voor Gladys. Terwijl Daan en Marieke het briefje schrijven, vragen Floor en Marjan zich hardop af, bij elke kortharige vrouw die langsloopt, of dat misschien Gladys is. Maar helaas... de enige aanspraak die we hebben is van een viezige, naar alcohol ruikende man. Hij vraagt ons wat maar is vrij onverstaanbaar, brabbeld wat over de politie en kwijlt ondertussen op Floor schoenen. Geen zuivere koffie denken we, dus besluiten we terug te lopen naar het schooltje, om het briefje af te geven. Aangekomen bij het schooltje blijkt die man ons gevolgd te zijn. Hij roept iets over Gladys, gebaard dat we moeten blijven wachten en sprint er als een haas vandoor. Wij vinden het maar vaag... maar misschien wil hij ons toch helpen, dus we besluiten maar even te wachten. Nog geen tien minuten later staat hij hijgend voor onze neus met de boodschap ´Gladys komt eraan!´. Hij sprint nogmaals weg en komt vervolgens terug met een fles Sprite en een paar glazen, hij duikelt nog ergens een bankje op en daar zitten we dan. We begrijpen het nog steeds niet helemaal...
In de minuten die volgen komen er een aantal mensen aan, die familie blijken te zijn van Gladys. De vage man heet Mario en is haar zwager en ook zijn broer en diens vrouw zijn inmiddels gearriveerd met een sleutel van de school. We verplaatsen ons naar binnen en als we net goed en wel zitten stapt een nietsvermoedende Gladys binnen, die compleet uit haar dak gaat als ze Daan ziet. Het was echt geweldig! Ze was zo dolblij hem weer te zien. Het was echt ontroerend!
Achteraf bleek de school al twee maanden dicht te zijn (januari en februari zijn de vakantie maanden). Gladys was met haar man voor onderzoek in het ziekenhuis, toen ze gebeld werd door haar zwager met de mededeling dat er mensen staan te wachten bij haar schooltje. Zonder te weten hoe of wat is ze in de taxi gesprongen om te kijken... en daar zaten we dan met z´n allen.
Er is veel geknuffeld en bijgepraat en om de haverklap werd Mario op pad gestuurd om kinderen te zoeken die bij Daan in de klas hebben gezeten. Voor we het wisten stond de hele school vol met familie, kinderen en buurtbewoners. Hilarisch!
De dagen erna hebben we de stad bekeken, hebben we Inca ruines bezocht, zijn we op stap geweest met Marjolein (die Daan nog kent uit Cusco) en zijn we naar een mooie markt geweest. Na drie dagen zijn we via Lima naar Ayacucho gereisd.
Daarover later meer...
Dikke kus... van ons!
Misschien is het tijd om jullie weer eens te verblijden met een verhaal vanuit Zuid Amerika. Het is namelijk al weer even geleden dat we jullie hebben laten meegenieten van onze avonturen.
Inmiddels zijn we dus in Peru en hebben we drie weken samen met Floor en Marjan gereisd. (Zus en moeder van Daan). Als je het naar je zin hebt vliegt de tijd... dus vanmorgen was het al weer tijd om ze uit te zwaaien en zijn zij weer onderweg naar Nederland.
Onze gezamelijke reis startte in Lima, waar we samen met Andrea en Robby en een stel duitsers de kroegen onveilig hebben gemaakt. De lokale (en andere) drankjes zijn goed bevonden en we hebben echt ontzettend gelachen. (Andrea en Marieke hebben drie jaar geleden samen in Ayacucho gezeten...)
Toen de tas van Floor, die iets langer in Madrid was blijven plakken, ook aangekomen was zijn we doorgereisd. Via de ´Islas Ballestas´, waar we honderden vogels, zeeleeuwen met jongen, pinguins en een aantal dolfijnen hebben gezien zijn we terecht gekomen in Huacachina. Een heerlijk oase, middenin de woestijn. Een van de topattracties daar is het sandboarden in de duinen. Met een buggy de duinen in en dan als een razende kanonskogel op een houten plank de berg af. Het was echt super gaaf! Een echte adrenalinekick, al vond Marjan de buggyrit wel iets te heftig.
Toen het zand weer uit onze schoenen, oren, neus en broeken was geklopt zijn we de Andes ingegaan. De eerste stop in de bergen was Arequipa, een oude koloniale stad. Een mooie grote plaza met een indrukwekkende kathedraal, mooie marktjes, leuke straatjes en een gezellige sfeer. Omdat Daan ziek werd hebben we eerst een aantal dagen de stad rustig bekeken. Daarna zijn we naar de Colca Cañon gegaan.
Onze gids Ceasar en chauffeur Jesus hebben ons in twee dagen rondgeleid door de cañon en ons veel, heel veel dorpjes laten zien. Om de haverklap schalde er uit de luidsprekers ´My friends...´ en werden we vriendelijk verzocht de bus te verlaten. Dag een bestond voornamelijk uit dorpjes, marktjes, kerken en hoge bergtoppen. Dag twee zijn we opzoek gegaan naar de condors. Het was een erg gave tour. De bergen en de cañon zijn zo groot en machtig en als er dan ook nog vlak over je hoofd een aantal condors vliegt... We waren zwaar onder de indruk!
Na Arequipa stond Puno op het menu, waar we op het Titicacameer de drijvende eilanden ´Los Uros´ bezocht hebben. Op het hoogst bevaarbare meer op aarde (bijna 4000 meter boven zeeniveau) hebben de bewoners eilanden gemaakt van riet, waar ze op eenvoudige wijze met elkaar leven. Erg leuk om te zien en apart om te bedenken dat als ze die eilanden niet vast zouden leggen je dan zo naar Bolivia kan drijven.
Tijdens onze reis door Peru hebben we steeds behoorlijk luxe bussen gehad. Fijne stoelen, goede service en directe verbindingen tussen de verschillende steden. Tijdens de rit van Puno naar Cusco hebben we ervaren wat het ook al weer was om in een ´echte peruanenbus´ te zitten. Er was ons een directe verbinding beloofd, maar in werkelijkheid stopte de bus op de meest vage uithoeken om er mensen in en uit te laten, stond de muziek keihard en had de chauffeur maar een CD bij zich, die zo´n 20 keer op herhaling is gegaan. We waren blij toen we na een paar uur vertraging eindelijk in Cusco waren.
Drie jaar geleden heeft Daan in Cusco op een schooltje gewerkt, waar hij graag naar terug wilde. Dus zijn we op vrijdagochtend opzoek gegaan naar het schooltje en Gladys, de docent van het schooltje. We konden toen nog niet weten dat we regelrecht in een aflevering van Spoorloos terecht zouden komen...
Met alleen een vage routeomschrijving en vertrouwend op het geheugen van Daan zijn we in een taxi gestapt. Na wat rondkijken en hulp van de chaufeur hadden we het schooltje al vrij snel gevonden. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat het schooltje dicht was. We besloten wat rond te lopen door de wijk en probeerden er achter te komen waarom het schooltje dicht was. Zoals dat gaat in Peru kregen we meerdere verschillende verhalen te horen. Zo zei de een dat alle kinderen er ´s morgens wel waren, maar nu even weg zijn. Terwijl de andere wist te vertellen dat de school al de hele week dicht is vanwege de zware regenval. Veel wijzer werden we er niet van, dus besloten we op een stoepje een briefje te schrijven om die achter te laten voor Gladys. Terwijl Daan en Marieke het briefje schrijven, vragen Floor en Marjan zich hardop af, bij elke kortharige vrouw die langsloopt, of dat misschien Gladys is. Maar helaas... de enige aanspraak die we hebben is van een viezige, naar alcohol ruikende man. Hij vraagt ons wat maar is vrij onverstaanbaar, brabbeld wat over de politie en kwijlt ondertussen op Floor schoenen. Geen zuivere koffie denken we, dus besluiten we terug te lopen naar het schooltje, om het briefje af te geven. Aangekomen bij het schooltje blijkt die man ons gevolgd te zijn. Hij roept iets over Gladys, gebaard dat we moeten blijven wachten en sprint er als een haas vandoor. Wij vinden het maar vaag... maar misschien wil hij ons toch helpen, dus we besluiten maar even te wachten. Nog geen tien minuten later staat hij hijgend voor onze neus met de boodschap ´Gladys komt eraan!´. Hij sprint nogmaals weg en komt vervolgens terug met een fles Sprite en een paar glazen, hij duikelt nog ergens een bankje op en daar zitten we dan. We begrijpen het nog steeds niet helemaal...
In de minuten die volgen komen er een aantal mensen aan, die familie blijken te zijn van Gladys. De vage man heet Mario en is haar zwager en ook zijn broer en diens vrouw zijn inmiddels gearriveerd met een sleutel van de school. We verplaatsen ons naar binnen en als we net goed en wel zitten stapt een nietsvermoedende Gladys binnen, die compleet uit haar dak gaat als ze Daan ziet. Het was echt geweldig! Ze was zo dolblij hem weer te zien. Het was echt ontroerend!
Achteraf bleek de school al twee maanden dicht te zijn (januari en februari zijn de vakantie maanden). Gladys was met haar man voor onderzoek in het ziekenhuis, toen ze gebeld werd door haar zwager met de mededeling dat er mensen staan te wachten bij haar schooltje. Zonder te weten hoe of wat is ze in de taxi gesprongen om te kijken... en daar zaten we dan met z´n allen.
Er is veel geknuffeld en bijgepraat en om de haverklap werd Mario op pad gestuurd om kinderen te zoeken die bij Daan in de klas hebben gezeten. Voor we het wisten stond de hele school vol met familie, kinderen en buurtbewoners. Hilarisch!
De dagen erna hebben we de stad bekeken, hebben we Inca ruines bezocht, zijn we op stap geweest met Marjolein (die Daan nog kent uit Cusco) en zijn we naar een mooie markt geweest. Na drie dagen zijn we via Lima naar Ayacucho gereisd.
Daarover later meer...
Dikke kus... van ons!
-
12 Maart 2010 - 18:10
St.:
dusse... in Cusco sjanste je ook al met collega's ;-)
mis je op het werk!
tot zo :-) -
12 Maart 2010 - 18:52
Marloes:
Klinkt weer heerlijk! Hopelijk zijn Floor en Marjan goed aangekomen in het koude NL :( Geniet maar weer lekker verder en ben benieuwd naar jullie volgende verhaal! xx -
12 Maart 2010 - 21:04
Marit:
Heerlijke verhalen weer, leuk dat jullie weer oude bekenden ontmoet hebben en een leuke tijd met de fam gehad hebben.
Veel plezier nog even met z'n tweetjes.
Knuffel voor jullie beiden -
13 Maart 2010 - 05:43
Xmx:
mooie avonturen en prachtige (en herkenbare) fotos! super! geniet fijn verder! liefs uit india,
coen en maaike -
13 Maart 2010 - 07:01
Ben & Riet:
Wat een heerlijk verhaal weer. En die foto's! Wat een kleurig land. Schitterend!! We kijken nu al uit naar 't vervolgverhaal.
liefs.....
p.s. Derk Bolt kan rustig met pensioen!!
-
14 Maart 2010 - 13:58
Miss Sittard :
Wat is het leuk om Gladys weer terug te zien.. y los ninos!! Al is het in mijn geval dan op een foto, ik ben er heel blij mee! Have fun op de rest van jullie trip! Besito -
14 Maart 2010 - 16:34
Floor:
Ha Lieverds!
Wat een leuk verhaal is het geworden! Helemaal leuk om te lezen en te zien omdat ik erbij was! Het verhaal neemt me weer helemaal mee terug...
Het was heerlijk, bedankt!
Veel plezier nog!
Liefs en kussen -
17 Maart 2010 - 21:11
Luc:
Bijzondere ervaring lijkt me met Gladys en die kids... Doe nog ff flink je best met genieten dude (en dudette) want voor je ut weet zit je weer met je bibs in NL.
Ik voel al een activiteit opborrelen: foto's kijken, verhalen luisteren en biertje drinken!!! -
25 Maart 2010 - 21:05
Gonnie En Geert:
Best wel indrukwekkend wat we vinden van jullie reisverslag. Geniet er nog maar volop van, we spreken elkaar in mei wel weer. -
16 April 2010 - 10:26
Anne:
heb even bijgelezen in jullie oude stukjes...leuk om alle bekende dingen te zien :)
mooie foto's weer!
liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
